Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2007

Αποστολή 1η στο ΓΡΥΛΛΟ: τώρα... καίγονται για αντιπλημμυρικά έργα

Οι εκλογές τελείωσαν, και οι ΗΛΕΙΟΙ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ξανάρχισαν τις επισκέψεις τους στα χωριά της Ηλείας που δοκιμάστηκαν το καλοκαίρι από τις καταστροφικές πυρκαγιές। Βρεθήκαμε στο χωριό Γρύλλος (Μούντριζα) του Δήμου Σκιλλούντος, ανάμεσα στα Κρέστενα και την Ανδρίτσαινα και είδαμε από κοντά την πρωτοφανή καταστροφή। Εδώ δεν χάθηκαν ζωές। Ούτε σπίτια μέσα στο χωριό। Αλλά όλη η γύρω περιοχή είναι τελείως καμένη। Το βουνό της Σμέρνας είναι ακριβώς πάνω από το χωριό। "Δυστυχώς", μας λέει ο Βασίλης Δ। "δεν είχαν δημιουργηθεί ζώνες πυρασφάλειας προς τον Άγιο Θανάση, προς την πλευρά της Βρίνας κι από την άλλη μεριά, προς το χωριό Γραίκας। Το φωνάζουμε από το 1994। Τίποτα। Καμία αντιπυρική ζώνη δεν δημιουργήθηκε। Σωθήκαμε από θαύμα। Τώρα ζητάμε το συντομότερο να προμηθευτούμε κυβόλιθους, για να τους τοποθετήσουμε στην είσοδο του χωριού, στην περιοχή Απάνω Βρύση, ώστε να εκτρέψουμε τα νερά των βροχών προς το ρέμα। Μόνο έτσι θα σωθεί το χωριό μας, αλλιώς θα πνιγούμε στην πρώτη βροχούλα" προσθέτει ο Βασίλης Δ। Επιστρέφουμε στο καφενείο του Γρύλλου και αρχίζουμε τη συζήτηση με τους θαμώνες। Δύσκολα συναντάς στο καφενείο αγρότη κάτω από 60 ετών। Ο Παναγιώτης Κ। μας λέει: "Μην ακούτε τι σας λένε। Όσοι φρεζάρισαν τα χωράφια τους, τις έσωσαν τις ελιές τους, κι αν όχι όλοι, τουλάχιστον οι περισσότεροι। Εκείνοι που δεν φρεζάρισαν, διευκόλυναν τη φωτιά με τα αγριόχορτα"। Ένας άλλος διαφωνεί: "Εγώ είχα μια έκταση με ελιές μέσα στο δάσος। Φρεζάριζα πολύ συχνά, αλλά κάηκα μέχρι την τελευταία ρίζα"। Ακολουθεί η εξομολόγηση των περισσοτέρων: "Είμαστε μεγάλοι। Η φωτιά μας έκοψε τα πόδια। Σήμερα που μιλάμε, δεν έχουμε όρεξη να βάλουμε άλλες ρίζες ελιές। Αυτός εκεί είχε 400 ρίζες και δεν του έμεινε καμμία। Είναι δυνατόν στα 65 του να ξαναχίσει το φύτεμα; Θέλουμε να προτείνουμε στο Κράτος", προσθέτει ο Τάσος Τ। "να δει με θετικό μάτι την πρόωρη συνταξιοδότηση πυρόπληκτων αγροτών που έχουν ξεπεράσει το 60ό έτος της ηλικίας τους। Πείτε μου εσείς πώς θα ασφαλιστώ τώρα εγώ στον ΟΓΑ; Κι αν δεν μας δώσουν την πρόωρη συνταξιοδότηση, τουλάχιστον να μας απαλλάξουν από τις ασφαλιστικές εισφορές। Τη ζημιά κανείς δεν μπορεί να την εκτιμήσει τώρα। Από του χρόνου θα φανεί για τα καλά"। Χρωστάμε τη σωτηρία του χωριού μας στους νέους ανθρώπους, τα παιδιά της ποδοσφαιρικής ομάδας που έχουμε εδώ।Αυτοί μπήκαν μπροστά και μας έσωσαν, να είναι καλά τα παιδά"। Εμείς, πάλι, υποσχεθήκαμε να μεταφέρουμε τα αιτήματα και να ξαναπεράσουμε αργότερα από το Γρύλλο για να τα ξαναπούμε με τους χωριανούς εκεί.

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2007

Αποστολή 1η στη ΒΡΙΝΑ: "Ενωμένοι νικήσαμε τις φλόγες. Μαθαίναμε ότι καιγόμασταν από τα... κανάλια"

Ο εφιάλτης για τους κατοίκους της Βρίνας ξεκίνησε το μεσημέρι της Παρασκευής 24 Αυγούστου, όταν οι πυκνοί καπνοί πίσω από το βουνό της Σμέρνας έκρυψαν τον ήλιο। Οι πρώτες αποστολές ήταν προς τις περιοχές που μάθαιναν ότι είχαν τυλιχτεί στις φλόγες: Την Κουμουθέκρα (Αρτέμιδα), τη Ζαχάρω και το γειτονικό χωριό της Σμέρνας। Ο Παναγιώτης Τ। θυμάται: "πήγα με το αγροτικό μου να δω τα χωράφια μου προς τη Σμέρνα। Βρέθηκα στην κόλαση। Γύρισα πίσω στο χωριό (Βρίνα) έτοιμος για μεγάλη μάχη। Το έχουμε ξανακάνει αυτό πριν από 20 χρόνια। Μόνο ενωμένοι θα γλυτώναμε το χωριό"। Το ίδιο έκανε ο Πάνος Σ। που πήγε μέχρι την Αρτέμιδα και γύρισε πίσω πανικόβλητος। Το μεσημέρι του Σαββάτου οι φλόγες "καβάλησαν" τη Σμέρνα και τον Λαπίθα κι άρχισαν να κατεβαίνουν προς τη Βρίνα। Αμέσως δημιουργήθηκαν συνεργεία από τους κατοίκους του χωριού κι άρχισε η μάχη μέρα και νύχτα। Προχώρησαν αμέσως σε κατασκευές αντιπυρικών ζωνών ακολουθώντας τις οδηγίες των παλαιότερων που πριν από χρόνια είχαν ξανασώσει το χωριό। Ο Νίκος Α μας λέει: "Το χωριό μας κινδύνευε μέχρι την Τετάρτη। Είχαμε να κοιμηθούμε πέντε μέρες και πέντε νύχτες। Αλλά οι φλόγες δεν πλησίασαν το χωριό। Έμειναν περίπου στα 200 μέτρα μακριά। Μας έπαιρναν συγγενείς και φίλοι από την Αθήνα που έβλεπαν τηλεόραση και μας έλεγαν ότι... καιγόμασταν। Το ήξεραν αυτοί, κι όχι εμείς! Τέλος πάντων εμείς για άλλη μια φορά υπερασπιστήκαμε το χωριό μας με επιτυχία। Τέτοιο πράγμα, όμως, δεν έχω ξαναδει στα μάτια μου"।

Και τώρα, τι χρειάζεστε; τους ρωτάμε। Αυτό που χρειάζεται ολόκληρη η ορεινή Ηλεία। Προγράμματα και ολοκληρωμένα σχέδια ανασυγκρότησης της τοπικής οικονομίας। Μπορεί τα σπίτια μας να μην κάηκαν, αλλά τα χωράφια μας καταστράφηκαν ολοσχερώς। Δεν κλαίμε νεκρούς, αλλά φοβόμαστε ότι τα επόμενα χρόνια θα μας θερίσει η πείνα।

Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2007

Αποστολή 1η στο ΚΛΑΔΕΟ: "Τηλεφώνησα στους δικούς μου να τους δώσω την ευχή μου. Καιγόμασταν"

Τραγικές εικόνες συναντήσαμε οι ΗΛΕΙΟΙ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ στο Κλαδέο, το όμορφο χωριό της Αρχαίας Ολυμπίας। Στο δρόμο από του Κοσκινά μέχρι το Κλαδέο, το γκρι κυριαρχεί γύρω μας। Καφέ, καμένες ελιές και γκρι στρώμα στάχτης δεξιά κι αριστερά του δρόμου। Στο χωριό ένα σπίτι κάηκε ολοσχερώς και η απέναντι χαμοκέλα επίσης είναι τελείως καμένη। Άλλες απώλειες ζωών και σπιτιών δεν είχαμε, ευτυχώς, στο Κλαδέο, αλλά όλα τα χωράφια και τα λιόδεντρα γύρω γύρω έγιναν στάχτη।

"Βλέπαμε τη φωτιά να έρχεται κατά πάνω μας", μας είπε ο Δημήτρης Τ। Έκαψε σε λίγα λεπτά το βουναλάκι γύρω από το ποτάμι κι ερχόταν προς τα πάνω μας। Όταν έφτασε στα 50 μέτρα από το σπίτι μου, κατάλαβα ότι ήλθε η ώρα μου। Θα καιγόμασταν", πρόσθεσε ο ίδιος, ρίχνοντας μια ματιά στην κατάκοιτη γυναίκα του। "Τηλεφώνησα στο παιδί μου και στα ανίψια μου στην Αθήνα। Ήθελα να προλάβω αν τους δώσω την ευχή μου", είπε συγκινημένος ο Δημήτρης Τ। Ξαφνικά άλλαξε λίγο η κατεύθυνση του ανέμου, έκαψε λίγο από τον κήπο μου και κατευθύνθηκε προς το χωριό। Έκαψε ένα σπίτι μόνο, ευτυχώς"।

Τον ρωτάμε για την επόμενη μέρα। Τι γίνεται; "Αυτά που ακούω στις τηλεοράσεις είναι λίγο υπερβολικά। Εδώ οι περισσότεοι είμαστε συνταξιούχοι ή ηλικιωμένοι। Οι μικρότεροι, βέβαια, θα έχουν ένα πρόβλημα μέχρι να ξαναφάνε ψωμί από τη γη μας, αλλά μέχρι τότε ελπίζουμε ότι η βοήθεια που συγκεντρώνεται δεν θα τους αφήσει να πεθάνουν της πείνας। Το στοίχημα δεν είναι αυτό, είναι αν θα γίνει η γεωργία μας πιο ανταγωνιστική, κι αν θα πείσουμε τα νέα παιδιά να ξαναγυρίσουν στα χωριά μας"।

Πώς αισθάνεται τώρα; "Είμαι πιο πλούσιος κατά τρεις χιλιάδες ευρώ" μας λέει γελώντας। "Θα κλείσω τρύπες, δεν υπάρχει αμφιβολία। Αλλά περιμένω να δω πολιτικές που θα αναστήσουν την πεθαμένη ύπαιθρο। Εμείς τελειώσαμε, είμαστε απόμαχοι της ζωής, αλλά τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας θα ήθελα να ξαναγυρίσουν στα χωριά μας। Η Ηλεία έχασε κι άλλες ευκαιρίες στο παρελθόν, με άλλες πυρκαγιές, με σεισμούς... Τώρα πρέπει να σταματήσει αυτό।
Πρέπει να αναστηθεί η περιοχή μας Έτσι θα φύγω ευχαριστημένος"।